شمال نیوز: وقتی انقلابمان در زمستان پیروز شد، ما حتی فصل بهار را جابجا کردیم و شعار سردادیم و گفتیم: در بهار آزادی، جای شهدا خالی! یعنی بهار فقط جابجایی فصل ها نیست، جابجایی نسل ها را هم شامل می شود! نسلی با اسلام انقلابی، انقلاب اسلامی را به ازمغان آورد و جای نسل مذهبی سنتی را گرفت!

از آن پس فهمیدیم که بهار حتی در مازندران همیشه بهار نیز در  انحصار درختان سبز نیست، بلکه با لاله های سرخ هم می توان به استقبال بهار رفت و اینگونه شد که مازندران شکوفا از درختان سر به فلک کشیده، به سرزمین لاله های به خون تپیده تغییر اشتهار یافت و مازندران زرخیز، شد سرزمین لاله خیز! و با نوحه آهنگران عزیز برای شهدای واقعه ۶ بهمن سال ۶۰ آمل، رسمیت یافت که می خواند: ای دشت لاله خیز، مازندران سلام!

اینک و در آستانه ورود به بهار ۹۸، دیگر بصیرت ما فراتر از بصر ما، در انقیاد درختان سبز نیست، بلکه راست قامتانی را به نظاره می نشیند که هویت متفاوتی به ما بخشیده اند و اینک ما شهیدان بلندمقامی مانند سردار طوسی و سردار بصیر و سردار نوری و سردار بهرامی و هزاران سردار و سرباز و بسیجی و ارتشی و انتظامی و هلال احمری و‌جهادی را جایگزین هزاران درخت سربه فاک کشیده قدیم موسوم به افرا و توسکا و ملج و ممرز و غیره نموده ایم تا همه عالم بداند که ما سرزمین سبز و سفید و سرخ یعنی پرچمی و پرچمداریم و هویت ما علاوه بر سرسبزی جنگل و سفید بختی مردم، با خون سرخرنگ شهدایی ممزوج شده که مصادیق امروزی حبل الله اند و اگر به اجتماع، اعتصام به این حبل الله کنیم، تفرقه ای را تجربه نخواهیم کرد!

مازندران شهدایی دارد که علاوه بر تلالو میثاق، تجلی اخلاق در اعماق اقیانوس انسانیت اند، مگر می شود نام طوسی را به زبان آورد و از آن همه مهربانی و صفای باطن و سجایای اخلاقی اش نگفت؟! حاج‌بصیر را چگونه می توان، بدون آن همه نفوذ کلام و خلوص و مرام، آن همه محبوبیت در همه اقشار بخصوص پایین دست ها بیاد آورد؟!

مگر سردار نوری که برایش حکم ریاست راه آهن کشور را زده بودند و حاضر به ترک جبهه نشد و تا شهادت ماند، المثنایی دارد؟!
وقتی به گمنامی ابوعمار می اندیشم، وقتی بر مزار مهرزادی می نشینم، وقتی نوبخت ها را در چشم انداز ارزشی ام نظاره گر می شوم، وقتی با سبزعلی خداداد هم سخن می شوم، وقتی با سردار نبوی نجوا می کنم، وقتی مزدستان را بیاد می آورم، وقتی سردار زندی و خیریان پور  را بیاد می آورم که حتی با دستان جانباز شده، خط مقدم را ترک نمی کردند، وقتی علمدارها و دوامی ها و عبوری ها و فتح اللهی ها و رضایی ها را مرور می کنم،

وقتی با سردار بهرامی زمزمه می کنم که در جوانی و از ایام دانشجویی، مفسر قرآن بود و در مسجد  جزائری اهواز برای این اسطوره اخلاق چله می گیرند تا واسطه فیض شود، احساس می کنم که خانه ای در گنجینه ای از عشق بنا کرده ایم که تا ابدیت ماندگاری دارد!

کربلا در مازندران، اگر چه نام لشکری همیشه جان برکف است، اما تجلی تمام عیار معرفتی است که از نهضت عاشورا به ودیعت گرفته شده و  ما امروز علی اکبرها و قاسم ها و حرها و حبیب های فروانی داریم که به وسعت تاریخ تکثیر شده اند! یعنی امام روح الله، امامزاده هایی را به فرهنگ‌ما افزود که چهل چراغهای همیشه تابان تاریخ ایران و نیز مازندرانند.

آری بهار در پیش است، اما مازندران تا همیشه تاریخ، داغدار لاله های خویش است و سبز سرخ خواهد ماند!

عیدانه های ما زمانی ارزشمندند که یکسوی آن، شهدای دفاع مقدس، سوی دیگرش، شهدای حرم، آن سو تر، شهدای ترور و دگر سوی، شهدای گمنامی بدرخشند که طلایه داران نور خدا در عصر و زمان مایند.

شهید بلباسی ها، اسدی ها، رادمهرها، فیروز آبادی ها و همه شهدای حرم، حججی های خطه لاله خیز مازندران ولایتمدارند که تمامیت حسینی بودن و خمینی مرامی شان را در یک شعار یعنی لبیک یا خامنه ای خلاصه کرده و مستمرا” مانور می دهند!

درود به شهدای همه فصل ها و نسل ها و سلام به همه رویش ها و ارزش ها که ما تا قیام قیامت مرهون آنانیم.

در بهار نیک حالی ، جای شهدا خالی

دکتر هادی ابراهیمی